Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Έσπερος (Λευκίμμη)

Λευκίμμη, Χειμερινό & Θερινό.
Πηγή Facebook/Kostas Kuluris

Απόσπασμα από Facebook/Kostas Kuluris

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, “ΕΣΠΕΡΟΣ”.
Εδώ, θέλω να μου επιτρέψετε να δακρύσω. Να δακρύσω για δυο διαφορετικούς λόγους. Αρχικά, αιτία είναι η σημερινή του κατάντια και έπειτα, γιατί στο μυαλό μου έρχεται ξανά η Γκόλφο στον αγαπητικό της βοσκοπούλας, ο μεθύστακας στον αξέχαστο Ορέστη Μακρή και τόσες άλλες ρομαντικές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, τις οποίες έπαιζε ο έσπερος την δεκαετία του εξήντα. Ο κινηματογράφος αυτός ήταν κοντά στο σχολείο. Είχε μια μεγάλη αίθουσα για την εποχή εκείνη και σε μια γωνιά θυμάμαι είχε την σκηνή για θεατρικές παραστάσεις. Πάνω από την σκηνή είχε την οθόνη, που επρόβαλε την ταινία και στην απέναντι γωνιά ήταν η κεντρική είσοδος, όπου βρισκόταν και το ταμείο με το μικρό μπαράκι.Σ' αυτό το μπαράκι μπορούσες να ψωνίσεις για το διάλειμμα της ταινίας, κολοκυθόσπορους, γκαζόζες πορτοκαλάδες, παστέλια, γλειφιτζούρια και άλλες γλυκιές λιχουδιές εκείνης της εποχής.
Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχαν σειρές με όμορφα γραφικά σκαλιά, που ενδιάμεσα είχαν διάδρομους για να περνούν οι θεατές. Οι τοίχοι του κτιρίου ήταν διακοσμημένοι με χάρτινες αφίσες από διάφορους γνωστούς ηθοποιούς. Μέσα σ' αυτό το λευκιμμιώτικο, μικρό σινεμά πολλές καρδιές παραδόθηκαν στα πρώτα τους κτυποκάρδια. Πολλά λευκιμμιώτικα μάτια αντάλλαξαν βλέμματα και μέσα από αυτήν την αίθουσα αιχμαλωτίστηκαν για όλη τους την ζωή με τα δεσμά του γάμου. Εγώ, θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής στην πέμπτη τάξη, πάνω στην σκηνή αυτού του κινηματογράφου έπαιξα θέατρο και παρίστανα τον Κατσαντώνη.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές της όμορφες παιδικές στιγμές. Ιδιοκτήτες του κινηματογράφου ήταν οι αχώριστοι φίλοι, Κώστας Βλαμμής, ο Λολούτσος, ο Πανάγος και ο Τσελίκης. Οι επιχειρηματίες αυτοί του χωριού διατηρούσαν, έστω και με ζημία, την επιχείρηση αυτήν και έδιναν τόση χαρά σε όλους εμάς. Τις βαριές, κρύες ημέρες του χειμώνα η αίθουσα δεν είχε θερμαστή, αλλά οι ζεστές και σκληροτραχισμένες καρδιές των Λευκιμμιωτών θέρμαιναν τον χώρο!
Το καλοκαίρι το σινεμά έπαιρνε άλλη μορφή και θυμάμαι, ότι είχε περίφραξη γύρω γύρω με σανίδες, σε τέτοιο σημείο που απ' την έξω μεριά του δρόμου, δεν μπορούσες να δεις εσωτερικά. Η οθόνη ήταν από την αντίθετη πλευρά και μόνο από το ύψωμα της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, μπορούσες να δεις. Ο καλοκαιρινός κινηματογράφος είχε χορτάρι και φυσικό χώμα, ενώ οι καρέκλες ήταν οι ιδίες της χειμωνιάτικης αίθουσας. Στην ίδια διάταξη, επάνω από τις καρέκλες και μεταξύ του κτιρίου και της οθόνης, κρέμονταν πάνω από τα κεφαλιά μας δυο σειρές από μεγάλες λάμπες, οι οποίες ήταν και ο προπομπός της έναρξης του έργου. Πάνω από τις σανίδες, οι ιδιοκτήτες είχαν τοποθετήσει, θυμάμαι, ξύλινα πλαίσια για δυο λόγους. Αρχικά, για να δώσουν ύψος στο χώρο, έτσι ώστε να μη βλέπουν οι περαστικοί και ύστερα για να το εκμεταλλευτούν και να διαφημίσουν τις επιχειρήσεις, οι οποίες διαστεροποιουνταν στο χωριό.
Οι έγχρωμες εκτυπώσεις, τότες, ήταν μόνο στην φαντασία μας! Από τον συγκεκριμένο κινηματογράφο άρχισε και η επαγγελματική μου δραστηριότητα, όπως σας προανέφερα. Από μικρό παιδάκι είχα κλίση στη ζωγραφική και αυτό το χάρισμα το είδαν με καλό μάτι οι ιδιοκτήτες του κινηματογράφου και μου έδωσαν την ευκαιρία να δείξω τον ταλέντο μου. Έτσι, ζωγράφισα πάνω σε αυτά τα ξύλινα πλαίσια Οι πρώτες διαφημίσεις που ζωγράφισα ήταν τα ψυγεία “ΙΖΟΛΑ” και “ΠΙΤΣΟΣ”. Το ηλεκτρικό ρεύμα είχε εισβάλει στο Αλεύκι, στο ύψωμα της εκκλησιάς των Αγίων Αναργύρων και πήγαιναν συνήθως Λευκιμμιώτισσες για να δούνε δωρεάν την ταινία στον έναστρο ουρανό της Λευκίμμης. Όταν έπαιζε τα πάθη του Χριστού, το δάκρυ δεν έλεγε να σταματήσει. Θυμάμαι την Ντάντινα του Κόκκινου, η οποία έκλαιγε με αναφιλητά και φώναζε «Χριστέ μου, οι κακούργοι τι σου κάμανε».
Όλες αυτές τις όμορφες, γραφικές στιγμές τις έζησα μικρός στο χωριό μου. Ξέχασα να σας διηγηθώ όμως και λίγα λόγια για το ταμπλό του κινηματογράφου. Εκείνο ήταν μια χοντρή σανίδα περίπου ενάμιση επι ενάμισι μέτρα, στην οποία με πινέζες τοποθετούσανε φωτογραφίες του έργου, που ο Έσπερος θα έπαιζε. Πάνω, ψηλά έγραφε την λέξη “ΣΗΜΕΡΟΝ”. Το ταμπλό αυτό ήταν τοποθετημένο από την προηγούμενη ημέρα έξω από το τοίχο του μπακάλικου του Κώστα του Βλάμμη,έτσι ώστε να το βλέπουν οι Λευκιμμιώτες και όχι μόνο. Το ταμπλό αυτό τρεις ώρες πριν παιχτεί η ταινία, το σήκωναν δυο πιτσιρικάδες στα χέρια και το έπαιρναν με τα πόδια ως τα Μελίκια. Ύστερα, το φέρνανε στον κινηματογράφο και έβλεπαν δωρεάν την ταινία. Αυτό ήταν ένα είδος κινητής διαφήμισης την εποχή εκείνη.
Σήμερα η γωνιά αυτή του όμορφου, νοσταλγικού σινεμά έχει αλλάξει ριζικά και τίποτα δεν θυμίζει κάτι από τα παλιά. Πληγωμένο και αυτό το κομμάτι της λευκιμμιώτικης γης, βλέπει προς την μεριά του δημοτικού σχολείου και όντας εγκαταλειμμένο κι αυτό πλέον, προκαλεί μεγάλη θλίψη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

CINEMAHELLAS

CINEMAHELLAS
Ακρόπολη