Λίντο (Ιστιαία)

Πηγή φωτο palmosev.gr

Θερινό. 1954 - 1975. Ιδιοκτησία Γιάννας Μπαλαγιάννη.
Πηγή φωτο palmosev.gr

Απόσπασμα από palmosev.gr
Έδωσε όμως ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό από ότι μου έχει πει και άνοιξε το 1954, Απρίλιο ή Μάιο δε θυμάμαι ακριβώς, αφού ήταν καλοκαιρινός ο κινηματογράφος. Το όνομα «Lido» το είχε βγάλει ο μπαμπάς μου, το εμπνεύστηκε  από το Παρίσι. Πάντα ανοίγαμε το Μ. Σάββατο κι  ήτανε πολύ ωραία, πολύ ειδυλλιακά. Θυμάμαι  μετά την Ανάσταση ερχόταν ο κόσμος οικογένειες ολόκληρες, ζευγάρια, παιδιά. Κατέβαιναν  από όλα τα χωριά Βιστρίτσα, Ποτόκι, Αι Γιώργη, Πύργο, Ωρεοί, Μουρσαλί, Αγριοβοτάνι, προφανώς με κάποιο μέσο. Άλλος με τρακτέρ, άλλος με ποδήλατο, με όποιο μέσο είχε. Η προβολή ξεκινούσε μόλις νύχτωνε. Θυμάμαι είχαμε δύο προβολές 8 με 10 και 10 με 12. Η μητέρα μου ασχολήθηκε με το σινεμά. Μάλιστα της στέλνανε θυμάμαι ότι πιο επίκαιρο υπήρχε εκείνη την εποχή. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, που υπήρχε βραδιά σε κάποια έργα όπως η «Μαρία Πενταγιώτισσα» ή  η «Γκόλφω» που η ούρα χωρίς υπερβολή έφτανε μέχρι την Ευαγγελίστρια και η αστυνομία κρατούσε τον κόσμο με σίδερα, για να τους κρατήσει να μην σπάσουν την πόρτα να μπουκάρουν μέσα. Μπορούσε κανείς να μη φάει αλλά στον κινηματογράφο ερχόταν κάθε βράδυ. Αρκετοί ήταν κι οι  τζαμπατζίδες που ανέβαιναν στα βρωμοκλάρια της Μπαρδαμπούλιενας και ο πατέρας μου τους κυνηγούσε με τη μαγκούρα. Άλλοι επειδή δεν υπήρχε χρήμα έλεγαν θα σου φέρουμε δύο καρπούζια ή ντομάτες για να δούμε την ταινία. Γύρω στο 1967 – 1968 άρχισε να μειώνεται ο κόσμος γιατί ήρθε η τηλεόραση. Τα εισιτήρια μειώθηκαν και έτσι έκλεισαν όλοι. Από το 1970 που πέθανε η μητέρα μου, το νοίκιασε ο Σπύρος Σέγγος και το δούλεψε μέχρι το 1975. Η ζωή μου όλη είναι συνδυασμένη με το σινεμά. Αν έχει περάσει κανείς τα παιδικά του χρόνια εύκολα μπορεί να αντέξει περισσότερες δυσκολίες αργότερα. Ακόμη θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου « Εγεννήθην την ημέρα, έζησα τη νύχτα και απεβίωσα την αυγή».