Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Νέα Αλάμπρα (Πάτρα)

Πηγή φωτο patrasevents.gr
Πηγή φωτο postin.gr

Αγ. Τριάδος & Ελλησπόντου, Προσφυγικά, 
ξεκίνησε 01/06/1973, έκλεισε Σεπτέμβριο του 1982
Πηγή φωτο postin.gr

Από  postin.gr
Καθώς έκανα ποδήλατο στην περιοχή των Προσφυγικών στην Πάτρα, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας,
Αυτόματα σκέφτομαι πόσοι πολλοί είναι οι κινηματογράφοι της πόλης, που έζησαν μεγάλες δόξες και εδώ και χρόνια βιώνουν την απόλυτη εγκατάλειψη ή μετατρέπονται σε σούπερ μάρκετ.
Για παράδειγμα ο κινηματογράφος ΕΛΠΙΣ-δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτη ουρά για να βρούμε ένα εισιτήριο για τον Τιτανικό! Πόσες φορές είδαμε αυτή την ταινία, πόσες φορές περιμέναμε στην ουρά που έκλεινε τη Γούναρη. Εδώ και πολλά χρόνια το ΕΛΠΙΣ έχει γίνει σούπερ μάρκετ ... Και όσον αφορά τα θερινά σινεμά, η εικόνα είναι ίδια και χειρότερη. Η Πάτρα διαθέτει μόνο ένα: το Σινέ Κάστρο στο Ρίο.
συνάντησα στην οδό Ελλησπόντου ένα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες θερινό σινεμά. Το μόνο που επιβεβαιώνει την ύπαρξή του στην περιοχή, είναι η αγέρωχη ταμπέλα του: «Αλάμπρα».
Όλες αυτές οι σκέψεις μ 'έκαναν να ψάξω να βρω για την ιστορία του θερινού «Αλάμπρα». Ήξερα ότι υπήρχε κινηματογράφος «Αλάμπρα» στα Ψηλαλώνια αλλά αγνοούσα ότι υπήρχε και στα Προσφυγικά.
Μιλάω με γειτονες της περιοχής, αλλά δεν βρίσκω «φως στο τούνελ». Ψάχνοντας στο google δεν υπήρχε καμιά αναφορά. Αποφασίζω να καλέσω το τηλέφωνο, που αναγράφεται στο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» έξω από τον κινηματογράφο. Για ένα τηλέφωνο φέρνει το άλλο ... Και μετά από κάποιες «παρεξηγήσεις», ευτυχώς βρίσκω την 65χρονη κ. Μαρία Καραγιάννη, ιδιοκτήτρια του παλαί ποτέ «Αλάμπρα». Με έντονη διάθεση νοσταλγίας, μου αφηγήθηκε την ιστορία του.
«Όλη η ζωή μου μέσα στους κινηματογράφους ... Ο μπαμπάς μου ήταν συνέταιρος του σινεμά" Διάνα "στην πλατεία Βουδ και έπειτα στην" Αρμονία ". Αποφάσισε μετά να κάνει το δικό του στα Προσφυγικά. Όταν πρωτοξεκινήσαμε, το 1972, το λέγαμε "Αλόη" και μετά το νοικιάσαμε σ 'αυτόν που είχε την "Αλάμπρα" στα Ψηλαλώνια και το γύρισε σε "Αλάμπρα".  Στο "Διάνα" ήμουν ταξιθέτρια η μητέρα μου κρατούσε το κυλικείο, ο πατέρας μου θυρωρός. Στο "Αλόη" ήμουν στο ταμείο.
Θυμάμαι όταν φέρναμε ταινίες της Βλαχοπούλου, ξέραμε ότι θα ήταν φίσκα ο κόσμος, γενικά ο κόσμος ήθελε τις ελληνικές ταινίες. Ήταν τότε η εποχή του σινεμά ... Μετά βγήκαν οι τηλεοράσεις και άρχισε να πέφτει ο τζίρος, έχασε ο κινηματογράφος τους θεατές του. Είναι και ακριβά τα εισιτήρια τώρα. Έπίσης με τέτοια κρίση ο κόσμος δεν βγαίνει έξω από το σπίτι του. Δεν μπορεί να πάει σινεμά. Και εκείνη η ανεμελιά η δική μας δεν υπάρχει. Θυμάμαι είχαμε το εισιτήριο 5,5 δραχμές και τις Κυριακές 6,5. Ερχόταν όλη η αστεία οικογένεια-όχι, δεν ερχόταν ένα άτομο. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι, τούς έπαιρναν χεράκι-χεράκι τα εγγόνια τους και ερχόντουσαν σινεμά. Αρχές της δεκαετίας του '80 κλείσαμε, έφυγαν τα αδέρφια μου, που το δουλεύαμε τότε μαζί, για Αμερική ».
Τι σας λείπει περισσότερο από τη δουλειά αυτή; -Τη ρωτάω στο τέλος.  «Το γέλιο του κόσμου» , απαντάει χωρίς να το σκεφτεί καθόλου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

CINEMAHELLAS

CINEMAHELLAS
Ακρόπολη