Ολύμπια ή Μέγας ή Ελλάς (Δράμα)

Πηγή φωτο περιοδικό "Δίοδος".

Πηγή φωτο περιοδικό "Δίοδος".

Πηγή φωτογραφίας "Πρωινός τύπος".

Πηγή Wikimapia.

Προσφορά Πατρίσια Σκλιάμη, Φθινόπωρο 2009.

Προσφορά Πατρίσια Σκλιάμη, Φθινόπωρο 2009.

Προσφορά Πατρίσια Σκλιάμη, Φθινόπωρο 2009.

Πηγή φωτογραφίας internet.

Πηγή φωτογραφίας internet.

Πηγή φωτογραφίας internet.

Πηγή φωτογραφίας internet.

ΟΛΥΜΠΙΑ - Βενιζέλου 111. Χειμερινό &  Θερινό.

Πρώτη ιδιοκτησία Θεοχαρίδης. Των αρχιτεκτόνων

Γιάννη Κίζη και Κων. Μυλωνά. Στην πρώην

καπνοαποθήκη. Θέσεις 250.  Έγινε δημοτικός

και  λειτουργεί ως σήμερα. Κυρήχθηκε ως

διατηρητέο σινεμά.

Πηγή φωτογραφίας internet.

Άρθρο από psithiri.gr
Η αξεπέραστη μαγεία του κινηματογράφου

Γύρω στο 1920 με 1925 ήταν ο πρώτος κινηματογράφος που χτίστηκε στη Δράμα και λειτούργησε από Εβραίους με το όνομα «Μέγας». Αυτοί που τον εκμεταλλεύονταν ήταν ή οικογένεια Χασσίδ. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, οι Εβραίοι φημίζονται για την τσιγκουνιά τους γι’ αυτό και το χειμώνα βάζανε κάτω από την οθόνη μία σόμπα και μπροστά μία κόκκινη ζελατίνα με ένα κερί.

Όταν λοιπόν οι πελάτες διαμαρτύρονταν ότι κρυώνουν, τους έδειχναν τη σόμπα με το κερί που με την κόκκινη ζελατίνα μπροστά, σου έδινε να καταλάβεις ότι καίει στο φουλ. Ήταν άλλη περίπτωση οι Εβραίοι και έκαναν πολλά παζάρια φτάνοντας στο σημείο, όταν νοίκιαζαν το χώρο, εκτός από το ενοίκιο να ζητούν ποσοστό από τα κέρδη αφαιρουμένου του φόρου του Δημοσίου.

Το 1940 στην κατοχή ο χώρος έκλεισε γιατί έφυγαν όλοι οι Εβραίοι από τη Δράμα. Μετά την απελευθέρωση, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Δράμα μια στρατιωτική ταξιαρχία όπου είχε επιτάξει τον χώρο κάνοντάς τον «Σπίτι του Στρατιώτη» με τάβλι, χαρτιά, μπιλιάρδα κάτι δηλαδή σαν Κ.Ψ.Μ.

Το 1945 ένας διοικητής της ταξιαρχίας, αποφάσισε να το λειτουργήσει σαν κινηματογράφο δίνοντας του το όνομα «Ελλάς» όχι όμως για πολύ. Με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και συγκεκριμένα από το 1949 μέχρι το 1952 λειτουργούσε μόνο το φουαγιέ σαν καφενείο από κάποιον Μυρώδη.

“Η Δεκαετία του ‘60 ήταν κατά γενική ομολογία η χρυσή εποχή του κινηματογράφου και τα Ολύμπια τις περισσότερες φορές ήταν γεμάτα από κόσμο.”

Το 1952 οι Αφοί Αποστόλου από την Καβάλα ενδιαφέρθηκαν για το χώρο και αφού ήρθαν σε επαφή με τους Εβραίους ιδιοκτήτες που βρίσκονταν στην Αθήνα, ανέλαβαν την εκμετάλλευση του κάνοντάς τον πάλι κινηματογράφο και δίνοντας του το όνομα «Ολύμπια» λόγω του ότι είχαν και στην Καβάλα κινηματογράφο με το ίδιο όνομα. Έκαναν ριζική ανακαίνιση ιδίως στον εξώστη που ήταν ξύλινος και έγινε από τσιμέντο, ανοίχτηκαν τρεις έξοδοι κινδύνου και γενικά ο χώρος άλλαξε τελείως εκτός από το καφενείο. Εκεί στην αρχή δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα γιατί τον καφετζή τον προστάτευε το ενοικιοστάσιο. Παρ’ όλα αυτά όμως μετά από καιρό κατάφεραν να τον βγάλουν με κάποια νομικά μέσα δίνοντας του τη σχετική αποζημίωση οπότε ανακαινίστηκε και το φουαγιέ. Όμως, όταν μια επιχείρηση τη διευθύνεις από μακριά, είναι λίγο δύσκολο να την κρατήσεις γι’ αυτό αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το χώρο με την προϋπόθεση να βρεθεί κάποιος Δραμινός για να το αναλάβει δίνοντας φυσικά και το σχετικό «αέρα».

Το 1958 οι Αφοί Καρακατσάνη ήταν αυτοί που συνέχισαν τη λειτουργία του κινηματογράφου πάντα με το ίδιο όνομα. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν τους ικανοποιούσαν τα έσοδα σύμφωνα με τα χρήματα που είχαν δώσει. Τότε ο Φόρος Δημοσίων Θεαμάτων ήταν πολύ μεγάλος και η εφορία ήταν κάθε μέρα όχι μόνο εκεί αλλά σε όλους τους κινηματογράφους. Άλλωστε ήταν απασχολημένοι με το εμπόριο τους (οι παλιοί σίγουρα θα θυμούνται την Παριζιάνα) απασχολούσαν και προσωπικό στον κινηματογράφο, οπότε και αυτοί άρχισαν σιγά σιγά να ψάχνουν κάποιον υποψήφιο αγοραστή ίσα ίσα να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χρήματα που έδωσαν ή τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό ποσό.

Προς τα τέλη του 1965 έρχεται σε επαφή με τους Αδελφούς Καρακατσάνη ο Βασίλης Θεοχαρίδης ο οποίος είχε από το 1954 το θερινό κινηματογράφο «Ολύμπιον» που βρίσκονταν απέναντι από το Μητροπολιτικό Μέγαρο, και έτσι από 1η Ιανουαρίου 1966 τα Ολύμπια λειτουργούν με νέα διεύθυνση μέχρι το 1994. Στις 27 Οκτωβρίου 1977 η Κινηματογραφική Λέσχη Δράμας έκανε εκεί την πρώτη της προβολή, με την ταινία «Μια σφαίρα ένα αντίο».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα μέσα της δεκαετίας του 50, οι Εβραίοι που βρίσκονταν στη Δράμα, έφυγαν για την Αμερική οπότε από το 1958 όλα τα κτήματα που είχαν στη Δράμα τα ανέλαβε η Ισραηλιτική Κοινότητα που είχε έδρα την Καβάλα δηλαδή οι Αφοί Καρακατσάνη και ο Βασίλης Θεοχαρίδης πλήρωναν ενοίκιο στην Ισραηλιτική Κοινότητα Καβάλας.

Ο Δήμος Δράμας αγοράζει το κτήριο το 1992. Πιο πριν όμως η Ισραηλιτική Κοινότητα, λόγω του ότι πούλησε σιγά σιγά όλα τα κτήματα που είχε στην κατοχή της, πρότεινε στο Βασίλη Θεοχαρίδη αντί να το πάρει κάποιος άλλος να το αγοράσει ο ίδιος με 25εκατ. Δρχ. Το ποσό όμως ήταν μεγάλο, η κρίση του κινηματογράφου εξίσου μεγάλη λόγω video και τηλεόρασης με αποτέλεσμα να αγοραστεί από το Δήμο Δράμας με το παραπάνω ποσό.

Το 1993 ο Δήμος Δράμας έκανε νέο συμβόλαιο στον Βασίλη Θεοχαρίδη απαιτώντας διπλάσιο ενοίκιο απ’ αυτό που έδινε οπότε στις αρχές του 1994 ο κινηματογράφος έκλεισε αφού πρώτα είχαν τακτοποιηθεί όλες οι εκκρεμότητες των υπαλλήλων που εργάζονταν εκεί.

“Στις 27 Οκτωβρίου 1977 η Κινηματογραφική Λέσχη Δράμας έκανε εκεί την πρώτη της προβολή, με την ταινία «Μια σφαίρα ένα αντίο».”

Το 1998 ξεκίνησε η ανακαίνιση του και τελείωσε τον Σεπτέμβρη του 2002. Μέχρι το 2004 ήταν καθαρά χώρος εκδηλώσεων και συναυλιών. Αλλά από το 2004 μέχρι σήμερα ο δραστήριος Σταύρος Χαραλαμπίδης που ανέλαβε τη λειτουργία του, δίνοντας καθημερινά τη μάχη του και αναβαθμίζοντας το χώρο του θεάματος στη Δράμα, έφτασε στο σημείο να εξασφαλίζει άφθονες πρώτες προβολές ταυτόχρονα με όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, δίνοντας στους δραμινούς καλύτερη θέαση από πρώτο χέρι.

Η Δεκαετία του 60 ήταν κατά γενική ομολογία η χρυσή εποχή του κινηματογράφου και τα Ολύμπια τις περισσότερες φορές ήταν γεμάτα από κόσμο. Βέβαια τότε υπήρχαν και άλλοι κινηματογράφοι οπότε ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Στα Ολύμπια προβλήθηκαν αμέτρητες ταινίες, άλλες πήγαν πολύ καλά άλλες λιγότερο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι καμία ταινία εκείνη την εποχή δεν είχε πέσει κάτω από 5.000 εισιτήρια μέσα σε τρεις ή τέσσερις ημέρες γιατί τότε όλοι οι κινηματογράφοι άλλαζαν ταινία δύο φορές την εβδομάδα. Μόνο όταν γίνονταν το αδιαχώρητο η ταινία πήγαινε για μία ή δύο εβδομάδες ανάλογα με τη συμφωνία της εταιρίας με τον κινηματογράφο. Για παράδειγμα οι ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη έκοβαν κάθε εβδομάδα περίπου 10.000 εισιτήρια. Όλες οι ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου έφτασαν τις 12.000 την εβδομάδα. Το «Όχι» και «Οι Γενναίοι του Βορρά» περίπου 10.000. «Ο Καλός ο Κακός και ο Άσχημος» 8.000 ο «Παύλος Μελάς» άγγιξε τις 15.000. Η Ρένα Βλαχοπούλου με τις «Φανταρίνες» 8.000. Η πρώτη «Λούφα και Παραλλαγή» του 1984 έκοψε 6.000 εισιτήρια. Αυτά είναι ενδεικτικά κάποια νούμερα για το τι γινόταν τότε. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αυτά τα νούμερα τα βλέπεις σήμερα πολύ σπάνια και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Κακά τα ψέματα ο κινηματογράφος είναι όχι μόνο πολιτισμός ή η συνάντηση της παρέας, αλλά και ο πλησιέστερος κοινωνικός λειτουργός γιατί βλέπεις, ακούς, μαθαίνεις, συζητάς, συμφωνείς ή διαφωνείς. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την τηλεόραση ή ακόμα και με το DVD. Η μαγεία του κινηματογράφου είναι αξεπέραστη και καλό θα είναι να τον στηρίζουμε γιατί αξίζει τον κόπο.

Ευχαριστούμε τον Χρήστο Γκολφίδη για της χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το άρθρο.

---

Σχόλια (1)

Βασίλης Ριτζαλέος, εκπαιδευτικός και ιστορικός - Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012 στις 16:47
Αγαπητέ συντάκτη ή συντάκτρια του άρθρου, Ας ξεκινήσω με μια βασική διόρθωση: Στο Μεσοπόλεμο διαχειριστής του κινηματογράφου "Μέγας" ήταν ο εβραϊκής καταγωγής Αιμίλιος Κακής καταγόμενος από την Κέρκυρα. Οι Χασσίδ ήταν απλώς κληρονόμοι του ιδιοκτήτη της άλλοτε καπναποθήκης που έγινε κινηματογράφος και δεν έχω διαβάσει πουθενά να έχουν καμία σχέση με την εκμετάλλευση της κινηματογραφικής αίθουσας εκείνη την εποχή. Η προπολεμική ιστορία του κινηματογράφου συνδέεται με τον Κακή και καλό είναι να το διορθώσουμε. Να προχωρήσω με δύο ατυχείς στιγμές του άρθρου το οποίο δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το μοναδικό κινηματογράφο της πόλης σήμερα(εννοείται εκτός του θερινού σινεμά): έχω διαβάσει πράγματι ορισμένα δημοσιεύματα από τη δεκαετία του 1920 τα οποία είναι επικριτικά για τη θέρμανση της αίθουσας από τον Κακή στην τότε εξαιρετική τοπική εφημερίδα "Θάρρος". Για τον συντάκτη του άρθρου εδώ αυτό το θέμα είναι αρκετό για να μας θυμίσει το γνωστό στερεότυπο "Όπως όλοι ξέρουμε οι Εβραίοι φημίζονται από την τσιγγουνιά τους", "Ήταν άλλη περίπτωση οι Εβραίοι και έκαναν πολλά παζάρια" κτλ. Γιατί δεν είναι τόσο απλό ή αστείο; Απλά να θυμίσω με τη σειρά μου πως στη σημερινή κρίση πολλοί Γερμανοί, Αυστριακοί, Ολλανδοί και άλλοι κατηγορούν γενικά εμάς τους Έλληνες για διαφθορά, παράνομο πλουτισμό, τεμπελιά, ανηθικότητα. Πιστεύω πως και ο συντάκτης του άρθρου καταλαβαίνει πως δεν μπορούν να σταθούν τέτοιες γενικεύσεις, ούτε για τους Έλληνες ούτε για τους Εβραίους. Να προσθέσω πως ο γιος του διαχειριστή του κινηματογράφου, ο πρόσφατα εκλιπών πανεπιστημιακός καθηγητής Φρειδερίκος Κακής, σπούδασε με δικά του χρήματα 49 φτωχά Ελληνόπουλα (απόφοιτους της Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη). Όποιος θέλει ας τηλεφωνήσει στη Σχολή για να μάθει λεπτομέρειες. Η δεύτερη άτυχη στιγμή θυμίζει την περίπτωση της κυρίας Ρεπούση. Θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο συντάκτης γράφει εδώ: "Το 1940 στην κατοχή ο χώρος έκλεισε γιατί έφυγαν όλοι οι Εβραίοι από τη Δράμα"! Αυτό το "όλοι οι Εβραίοι έφυγαν" σημαίνει "απλά", όλες οι εβραϊκές οικογένειες της Δράμας στην Κατοχή συνελήφθησαν από τους Βουλγάρους στις 4 Μαρτίου 1943, μεταφέρθηκαν με τρένα στο ναζιστικό στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα 80χλμ βόρεια της Βαρσοβίας (Πολωνία), δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων και κάηκαν τα πτώματά τους στα κρεματόρια(κάποιοι Εβραίοι της Δράμας είχαν καταφύγει στη Θεσσαλονίκη και αλλού πριν από τον Απρίλιο του 1941, όταν άρχισε η βουλγαρική κατοχή, όπως και ο Κακής). Το "όλοι οι Εβραίοι έφυγαν" μου θυμίζει το "συνωστισμό των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης" που έγραψε η κ. Ρεπούση για τα θύματα μιας άλλης βαρβαρότητας. Ελπίζω να συμφωνείτε πως είναι καλό να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε να ψάχνετε την ιστορία της πόλης και των ανθρώπων της. Φιλικά, Βασίλης Ριτζαλέος Κομοτηνή.